jueves, 27 de mayo de 2010

Enséñame a Bailar..


No esperes que te saque a bailar, no esperes que quiera bailar... aun cuando me hayas sacado y me veas moverme, no digas que es bailar..

Bailar es lo que hacen los ángeles cada noche cuando se convierten en demonios y nos llevan hasta las más oscuras de nuestras pasiones.
Bailar es lo que hacemos tu y yo desnudos, cuando cuando creamos estructuras rítmicas con gemidos suculentos al compás del amor
Bailar es lo que hacen los peces en el océano para comunicarse entre sí
O las tribus indígenas para adorar O seu Deu..
Y esos movimientos del humo del tabaco que te fumas siempre después de amarnos.
Tal vez el latido de nuestros pechos sea lo que nos marque el ritmo, la distancia y los sonidos que debamos ejecutar en nuestra lujuriosa danza, pero no cambio nuestro baile, ese tan íntimo, del que sólo disfrutamos los dos, por todas las tarimas del mundo.

viernes, 21 de mayo de 2010

Empezamos

Puedo empezar

Puedo empezar
Tengo ya preparadas las respuestas
para las entrevistas periodísticas
que me hagan en la prensa radio y tele.
Querrán saber qué opino y cómo soy,
me mostraré ingenioso
y espontaneo.

Tengo ya preparadas unas listas
de personalidades muy importantes
e incluso redactados ya los textos,
muy agudos,
de las dedicatorias.

Tengo ya preparadas las metáforas
que servirán como brillante ejemplo
o síntesis que aclare lo que exponga.

Y tengo preparada mi postura,
al sentarme o de pie,
tono de voz,
expresión de los ojos y la boca

Todo está preparado
Todo a punto,
puedo empezar pues
a escribir mi libro.
.
.
.
.
.
.
.
Perdido entre la pantalla del ordenador y mis manos. Porque mis ojos ya no ven lo que deben sino lo que pueden. Y litros de café corren por mis venas, porque estómago ya no me queda que pueda digerir tanta letra y tanto blanco y negro remezclado y arrejuntado formando documentos que supuestamente servirán para medir mi experiencia en el campo de la práctica, como si no le spudiera mentir y hacerles creer que todo lo que he hecho es lo que leen. Que bonito, mi primer libro y con público, de verdad. Leyéndolo gratuítamente, por amor al arte. Sería bonito. Démosle pues, circo al pueblo que pide circo.
Aunque seguiremos andando por el lado más bestia de la vida.. alguien se apunta??

martes, 18 de mayo de 2010

Desde Rusia con amor!!


Que horas son? las 12 de la mañana. La plaza roja brilla en su máximo esplendor. ¿Qué se celebra hoy? ¿Podría ser el final? ¿El anuncio de una nueva guerra? ¿Algun mensajero apocalíptico anda por ahí suelto? Modelos desnudas en la puerta del Kremlin?? Pacifistas?? Hemos ganado la Champions??Pero que locura es esta??



Ayer me quedé loco cuando vi que alguien hbía entrado al blog desde Rusia!!! qlocura!!! que se le debe haber perdido a un ruso por el mundo para ir indagando y llegar hasta mi blog?

A mi la verdad, es que me alaga tener un visitante con un idioma tan distinto, porque de américa latina si que suelen visitarm y es más normal, al igual que hago yo con ellos.. Y bueno, se llevaría una gran mala impresión debido a tanta mierda que tengo por aquí metida, pero bueno, ya avisé que iba a escribir lo que quisiera y me viniera en gana. A lo que de vez en cuando entraís, ya sabéis de lo que hablo;) gracias por seguir por aquí, sobretodo cuando hay más y mejor, aunque eso sí, escondido detrás dea saber qué y donde..



Mañana más y mejor!! que hoy no tenía tiempo, esta noche daré unavuelta por los blogs que os tengo abandonados entre tanto trabajo y apunte asqueroso...

Y ponte del revés... si quieres hacer, que me sienta bien... que te sienta bien!!

domingo, 16 de mayo de 2010

Bona Nit



Hui volia dir que ja estava tot arreglat, que començàvem a fer vida nova i que res ens tapava la vista. La carretera que sempre ens havia unit ara ens veia separar-nos, la tardor que feia mesos que ja estava oblidada tornava a caure a terra impregnat la ciutat i els nostres cors. Sembla que Deu s'ha oblidat de la gent. No, sembla que Deu no hi és, mIllor, sembla que no hi ha Deu i que les coses son com son per algun motiu.
Ara comence a caminar i saps que tornaré. No vull llàgrimes, no vull romanços, no vull una sola paraula de despedida, ja tornaré, quan em necessites sempre hi estaré, quan vullgues també pot ser. Quan siga l'hora H i el dia D.
I crec que no he dit res i l'he dit tot. Paraules ambigües que donen que pensar, paraules que surten d'unes mans que escriuen a fosques, a foc lent, com es fan les coses bones. Com s'ha de fer l'amor, com s'han de fer les esteles del teu cor, per a que tornen a brillar al cel.
Per aixó jo ja faig el que em toca que es parar i gaudir del meu llit que ara per ara està buit i se que necessita que algú l'arrope i li done calor i pes, motius per a sentir-se viu, el llit i jo. I tots junts gaudir dels somnis de la nit que com alegòriques imatges em fan companyia.
Bona nit


A tod@ aquel que no entienda el Valenciano/Catalán, mis disculpas, me apetecía escrbir así.

martes, 11 de mayo de 2010

Sonrie


Es una locura hablar de amor en estos tiempos que corren. Es una locura hablar de tí con las paredes. Hes un@ odishea escribir ah osKuras pueEs Muchas beces (peces) no beo (ni un piho/pijo) lo que escirbo y pareSe que Boy veOdO. Y siemmpre es una movida vivir mi vida, pero yo que sé, SOLO SÉ QUE NO SE NADA, y que de momento, hago lo que quiero.

Quisiera poner los aceentos en su sitio, pero no en las palabras que tocan, sino en los actos de la vida, de estos raticos que nos tocan vivir y que a veces, por lo que fuere no somos camapaces de saborear y asimilar. Estos triunfos que nos son dados por la divina providencia (católicos), por el azar (excépticos) o porque los buscamos nosotros (realistas), no deberíamos recogerlos y enmarcarlos para una vez olvidado el triunfo recordar aquello que fue y decir.. oh si, que feliz que fui en aquella época. Lo que se debe hacer es seguir viviendo con tus recuerdos bajo el brazo, vivir con tus momentos buenos y malos y aprender de todos ellos para así sacar el máximo rendimiento a tu vida. Porque algunos llevan siglos sin aPPrender, y otros tampoco tienen PriSoEa en hacerlo.. pero política aparte, volvamos al submundo donde vivimos, a las realidades palpables, donde se juntan miseria, pobreza y alegía en un mismo momento.

Porque me apetece sonreir aunque me llueva encima, caminando bajo la lluvia, la gente dentro de sus coches mirando a un tipo que aunque está diluviando va despacio por la calle, no corre. ¿le pasará algo? IDIOTAS, ya voy mojado, es que si corro voy a parar de mojarme? dejadme que disfrute de mi vuelta a casa, me gusta sentir la lluvia sobre mi piel (que cochino puede volverse esto último...)
Porque me gusta sonreir aunque estés lejos y no pueda verte, porque me encanta sonreir aunque estés cerca y a ti te duela la cabeza... Porque a veces una sonrisa puede cambiar el mundo. No el de todos, pero algún día puede que mi sonrisa haga cambiar el tuyo.
.
.
.
.
.
.
.
Quiero vivir dentro de mi utopía y haceros partícipes a tod@s
Salud!!

viernes, 7 de mayo de 2010

Tormenta




Vuelve a tocar tormenta, será que llueve sólo cuando vienes, o eso es porque está llorando porque te irás..
Para despùes, o más tarde que pronto, salga el sol. Maldito cabron escondidizo..

jueves, 6 de mayo de 2010

Really


La verdad de la verdad, todo y nada al mismo tiempo. Reir y llorar a la misma vez. Porqué sensaciones tan distantes pueden ser provocadas por los mismos sentimientos, porqué el ser humano es incapaz de asociar siempre algo unicamente a una cosa. Tal vez sea eso lo que nos hace grandes, ese matiz que nos diferencia del resto de seres (hasta de nuestros parientes homo sapiens actuales, que hay mucha gente pero pocas personas..) ese punto de vidilla que nos hace sentirnos vivos.

Y todo esto porqué, porque quiero volver a reir a carcajadas por cualquier tontería, a llorar cuando te vayas, a sentir el calor cuando te pienso y no estas aquí, a mirarte mientras duermes y tocar tu piel y que me pidas un abrazo. Quiero voolver a sentir fuerzas opuestas que me lleven ala locura, aunque no esté entre tus piernas, sino algo más arriba para, eso sí, después pasearme por la cueva de mis sueños y acabar en un mar de sensaciones contigo, conmigo.

Porque quiero, aunque algo me diga que no puedo.

lunes, 3 de mayo de 2010

Viña Rock 2010!! 2


"Colega.. esta noche un notas ha entrao en la tienda cuando no estábamos y.. HA CAGADO EN LA OLLA DE LA COMIDA!!!"


Estas palabras las decia un tio que se nos acercó casi cayéndose al suelo, farfullando mil insultos e intentando no recordar el pastelaco que se habían encontrado al volver de los conciertos..


Y es que nos hemos encontrado de todo, hemos hecho de todo, nos lo bebimo todo!! etc, etc.


Porque tres días dan para mucho, muchas emociones, abrazos, besos, saltos, caídas, paranoias, calimotxadas, meadas insospechadas, peos furtivos (teoría del peo festivalero), tiendas que nos encontramos y que luego tenemos que devolver a sus legítimos dueños, rastas, polvo, colas kilométricas para entrar, para ducharte, aseos inpracticables, pero que risas entre tanta mierda, el perro que le meó la tienda al HUK y cambió la historia, los meteorólogos, las nubes de mordor, las cortinas de lluvia que venían y no venían, las tiendas que no se mojaban al llover, el pelícano que nos comimos, la compensatoria, las raves cambiantes, los punkys que no podían ni moverse ni hablar ni casi mantenerse en pie, el solano que caía, el fresquete de la noche, el buen rollo del siglo, esa gente del Athletic de Bilbao!! las mañanas de resaca y de caretos de una noche dura, el pseudo orgasmo adquirido después de lavarte los dientes, subsistir a base de sandwiches y companage, requesound y tostadas, las banderillas, pipas pipas pipas, la baticao, la chapa de Jack para mi hermano, 600 km de viajecito, controlazo de la guardia civil a mitad de camino de ida, "no llevamos na, no llevamos naaaaa", making friends.. y esa gentuza con la que hemos compartido la andadura, se os quiere!!



Ante todo no intenteis entender esto. A mi mismo me cuesta creer esta locura, menos mal que la he vivido. Deberíais haber estado allí y apreciar un "break" tan grande con el mundo que nos envuelve.. Casi mágico.

Foto: momentazo estelar del festival.. una leyenda viva.. el tio Yosi.. muy grandes!!